Jeden

Listopadowe zawody były ostatnim sprawdzianem przed rozpoczynającym się sezonem skoków. Na starcie w Wiśle nie zabrakło nikogo z czołówki. Jagoda Kruczek zdyszana wbiegła do jednego z boksów przygotowawczych. Przyjechała z ojcem, który w tym dniu wraz z Dawidem Kubackim pełnili rolę ekspertów w studiu telewizji polskiej. Swoją drogą, blondyn, jakiego pamiętała z dzieciństwa, był grzecznym, ułożonym człowiekiem, a teraz był nie do poznania. Jedną ze zmian, które wprowadził do swojego życia, to umiłowanie do tatuażów. Kto by pomyślał, że ten blondwłosy cherubinek w przyszłości będzie miał otatuowane rękawy.

Była wściekła, kiedy kilka kilometrów przed skocznią popsuł im się samochód i musieli iść na piechotę. Auto zatrzymało się na środku drogi i nie chciało ruszyć.

Nerwowo przetrzepała torbę w celu znalezienia przepustki, lecz jej tam nie było.

- Tego szukasz? – usłyszała głos ojca, który jak zwykle o wszystkim pamiętał. Złapała przepustkę i złożyła całusa na szorstkim policzku Łukasza Kruczka. – Tylko pamiętaj, dokonuj słusznych wyborów. – rzucił na pożegnanie i pobiegł w drugą stronę. „Czasami czuję, jakby to on dalej prowadził kadrę”, pomyślała i przewróciła oczami. Łukasz czuł się w jakiś sposób nadal odpowiedzialny za córkę. To, że był już na emeryturze, nie zwalniało go, według jego mniemania, od małych wskazówek.

Pewien brunet zaczął się rozgrzewać. Założył słuchawki i truchtem wydostał się z obiektu. Wczuł się w dźwięki docierające do jego uszu. Ciężkie, gitarowe riffy docierały do jego serca, żeby zaczęło bić w ich rytm. Przymknął oczy i biegł prosto przed siebie, aż tłum ludzi się zmniejszył do pojedynczych jednostek.

Przystanął na chwilę i wziął głęboki oddech. Musiał oczyścić głowę, musiał się skupić na oddaniu tego dnia jak najlepszych skoków. Musiał udowodnić, że jest wart zabrania go na zawody najwyższej rangi.

Nie chciał kolejnych porównań, choć wiedział, że takie będą pojawiać się do końca ich kariery. Synowie podwójnego mistrza olimpijskiego oraz potrójnego mistrza świata. Oto oni. Największa nadzieja na to, że znów Polska stanie się potęgą.

Szkoda tylko, że jak na razie to jego młodszy o dwa lata brat mógł się chwalić większymi osiągnięciami. Nie tylko w dziedzinie sportu.

Cały Adam Stoch.

A on czuł się jak kozioł ofiarny.

- Czy wszystkie najlepsze geny po ojcu odziedziczył on? – zapytał samego siebie, wznosząc oczy ku górze.

Tymczasem na skoczni panował gwar. Coraz więcej kibiców zbierało się na trybunach, a do rozpoczęcia pierwszej serii zostało kilkanaście minut. Kolejni skoczkowie jechali wyciągiem na górę skoczni, a Jagoda zakładała właśnie odsłuch i sprawdzała działanie swojej krótkofalówki. Czynność przerwało jej nadchodzące połączenie telefoniczne.

- Tak? – zapytała. Dzwonił Krzysiek Miętus, którego znała właściwie od dzieciństwa. Między nimi było około osiemnastu lat różnicy, ale fakt ten nie przeszkadzał im w utrzymywaniu dobrych relacji. Po zakończeniu kariery rozpoczął pracę w związku, a także zaczął studiować na politechnice. Zaczęła interesować go technika. W tym momencie był na zgrupowaniu Niemców i Słoweńców w Oberstdorfie na przeszpiegach, pod pretekstem załatwienia kilku spraw. – JAK TO MAJĄ NOWE WIĄZANIA? Krzysiek, mam bardzo mało czasu, więc się streszczaj. – Kobieta poczuła, jak robi jej się gorąco i usiadła na najbliższym krześle. Przecież sprawdzili wszystko. Wszystkie ekipy pod wszelkimi względami. Jak oni mogli teraz wyskoczyć z takim czymś. Przecież była prawie połowa listopada…

- Odlatują kilka metrów więcej, Jaga. Z tego co zaobserwowałem, po wybiciu płynniej układają im się narty i nie tracą na prędkości. - usłyszała po drugiej stronie. Były skoczek także nie był tym faktem zadowolony.  

– Dobra. Ja teraz muszę lecieć do gniazda, ale proszę, dowiedz się jak najwięcej się da, czekam na odzew. Muszę lecieć, pa!

- Dwie dychy, że nie doleci do stu dwudziestego metra.

- Trzy, że skoczy powyżej stu dwudziestego piątego.

- No co ty, on?

- Kto przecina?

Antek Biegun spojrzał z powątpiewaniem na kolegów, ale przeciął złączone dłonie kolegów. Często się bawili w takie zakłady na zawodach i często musieli dzielić się ze sobą swoją gotówką, co sprawiało, że niektórzy się wzbogacali, a niektórzy na tym tracili. Ale to był ich rytuał, więc się nie sprzeciwiał. Z ciekawością spojrzał w górę, gdzie za chwilę miał ujrzeć w locie kolegę z kadry. Spiker właśnie wywoływał Mikołaja, którego po sekundach ujrzeli wszyscy zgromadzeni.

- HA! Sto dwadzieścia sześć i pół. Trzy dychy są moje! – ucieszony Krzysiek Zniszczoł wyciągnął rękę po swoją zdobycz.

- I tak wieczorem za tą kasę postawisz mi piwo. – Kot puścił mu oczko. Chwilę potem go obszedł i rzucił się z gratulacjami starszemu ze Stochów. – Zamiotłeś staaaary! Jak nic, będziesz na podium dzisiaj. – wyszczerzył się.

- Gdzie Adam? – starszy z braci rozejrzał się wokół siebie, ale go nigdzie nie widział. Rozpiął kombinezon i nałożył kurtkę. Było bardzo zimno, więc zapiął się po samą szyję.

- No tu jest problem, bo…

- …bo Magda przyszła cała zapłakana, szukała ciebie, nie wiem co się stało, ale chyba coś poważnego…

- … i od tej pory ich nie widzieliśmy. – dokończył Krzysiek wzruszając ramionami. Mikołaj nie czekał dłużej i wyminął przyjaciół. W głowie echem odbijały się myśli o tym, że płakała. Pewnie duże, słone łzy spływały po jej delikatnych policzkach, a on nic nie mógł zrobić. Zaglądał do wszystkich pomieszczeń, aż w końcu ich znalazł. Powstrzymał się przed złapaniem za klamkę, kiedy zobaczył ich przez okno. Oczywiście jego braciszek musiał zająć się nią, bo jakby inaczej, prychnął. Młody kucał przed siedzącą na jakimś pudle dziewczyną i ocierał jej poliki.

- Masz zamiar powiedzieć to Mikiemu? – usłyszał głos brata.

- Oczywiście, ale nie teraz… nie chcę go teraz rozpraszać, ani robić kłopotu. - Rudowłosa westchnęła i pociągnęła nosem. Śmierć matki ją sparaliżowała. Matka chorowała na raka jelita i od dłuższego czasu była przykuta do szpitalnego łóżka. Dziewczyna nie spodziewała się jednak rychłej śmierci mamy. Nie wyobrażała sobie świata bez niej. Tym bardziej, że ojciec zostawił ich, gdy była maleńkim dzieckiem. Nie wiedziała, co teraz zrobić. Teraz nie miała już nikogo oprócz siostry. No i Stochów. Była im wdzięczna za to, co dla niej robili. Była im wdzięczna za przyjaźń i ofiarowaną pomoc, ale obawiała się, że teraz to już nie starczy.

- Głupia jesteś – Adam popatrzył się w nieznany jej punkt na ścianie. – nie możesz tego w sobie dusić...

- Proszę państwa. Mamy werdykt, w studio razem z nami jest pani Jagoda Kruczek. Za moment przedstawi nam piątkę, która pojawi się w Klingenthal. – Prezes związku Apoloniusz Tajner z wielkim uśmiechem na ustach zapowiedział panią Trener. O tak, czas przemijał, a  stołek był wciąż okupowany przez najwyższego.

- Witam państwa serdecznie. – zaczęła z lekkim uśmiechem. – Z przykrością muszę poinformować, że właśnie w tym okresie mamy nadwyżkę świetnie skaczących zawodników, więc po głębszej analizie wraz z Karolem Niebiańskim stwierdziliśmy, że ci, którzy dzisiaj zajęli pierwsze pięć miejsc, jadą na zawody.

- Czy to oznacza, że rozdziela pani największe nadzieje polskich skoków? Jak to jest? Mówi się, o kryzysie starszego brata.

- To nie prawda – zaprzeczyła. Spojrzała na Apoloniusza spod przymrużonych oczu. Nie wiedziała, kto mu naopowiadał takich głupot. Albo, co gorsza, sam je sobie wymyślił, ale nie pozwoli, by ktoś tworzył jakieś insynuacje. Grzecznie wytłumaczyła, gdzie leży problem, i że Mikołaj po prostu musi popracować jeszcze nad siłą. Rozmowa trwała jeszcze kilka minut, aż zeszli z wizji. Kiedy miała właśnie zejść z podestu, ktoś przytrzymał ją za ramię. Spojrzała na mężczyznę, który przyglądał się jej uważnie.

- Ah ta dzisiejsza młodzież. – Kubacki, który towarzyszył Tajnerowi zacmokał. – Tak trudno ją zmotywować. Może powinnaś się postarać bardziej.

- Słucham?!

- Mówię tylko, że niektórzy się ociągają, a Ty nie dajesz im zastrzyku motywacji… - westchnął teatralnie. Kiedy Jagoda zobaczyła, że wzrok mężczyzny padł na jej biust, zapiekły ją policzki. – Sugeruję tylko, no wiesz, to są chłopcy, gdybyś tylko pobiegała na bieżni… Wiesz… twoje… no – dłońmi zaimitował kobiece piersi – motywująco unosiły by się w przestworzach, a wtedy każdy byłby zadowolony. – na koniec się lubieżnie uśmiechnął. Kobieta nie wierzyła własnym oczom. Wściekła uderzyła go podkładką i wyklinając pod nosem opuściła jego skromną, wcale nie cudowną osobę.

- Pieprzony, stary szowinista! –  Krzyknęła, ostatecznie się obracając, przy czym wprowadziła w zakłopotanie blisko stojących ludzi. Co za cham, dupek i prostak, myślała. Wrrrr, jak ona nienawidziła tego przebrzydłego blondasa. – Jeśli masz za mało seksu i musisz rzucać takimi tekstami to lepiej znajdź sobie panienkę do dmuchania, a nie wyżywasz się na mnie!

___________

To jak wam podobają się role "starych" bohaterów? Jeden z nich na pewno hm... zdziczał :D Ale to nie zmienia faktu, że uwielbiam go w każdym wcieleniu.