Prolog

- Pojebało cię! Oddaj mi mój telefon! – młody Polak rzucił się na kolegę z pięściami. Miał dosyć tego, że ciągle dogryzali mu w sprawie jego dziewczyny. To nie jego wina, że te marne podróbki młodych mężczyzn jeszcze nie znalazły sobie swoich drugich połówek. Zresztą jasne było, że z ich mózgami wielkości orzeszka to wcale nie będzie takie łatwe. Potrafili godzinami się wygłupiać, a kiedy już doszło do konfrontacji z jakąkolwiek z przedstawicielek płci pięknej, robili z siebie błaznów.

- Masz! – Adam rzucił telefon na torbę kolegi z drużyny. On tylko chciał sobie zrobić z niego żarty! Nie był na tyle głupi, żeby grzebać komuś w prywatnej korespondencji. Przewrócił oczami i poklepał przyjacielsko dwudziestolatka. – Chodź, bo trener znowu da nam po dupie.

- Pewnie chciałbyś, co? – pierwszy z nich uśmiechnął się zadziornie do drugiego, ale nie zdążył nawet zareagować, bo usłyszał właśnie jej krzyk.

- Co ja wam mówiłam?! Żadnych przekomarzań na treningach. Jesteście tutaj po to, aby trenować, naładować akumulatory przed nadchodzącym sezonem, nie ma czasu na żadne pogaduszki. A jak chcecie poplotkować, to drzwi są otwarte, kto chce może wyjść. Ale potem nawet nie próbujcie błagać mnie o powrót do kadry! – Przed grupką dość starszej już młodzieży stanęła Jagoda Kruczek. Pierwsza trener reprezentacji Polski w skokach narciarskich. Miała prawie trzydzieści lat i od dwóch wiodła karierę trenerską. Nie była też osamotniona w kobiecym trenerowaniu. Minęło już sporo czasu, od kiedy trenerami byli mężczyźni. Kobiety trzymały większy rygor i lepiej sprawdzały się w roli psychologa. Będąc mniejszą, podglądała pracę ojca i poznając różne techniki i sposoby, stała się jedną z najlepszych na świecie.

- Co ona dzisiaj taka ostra?

- Nie wiem, może PMS? – odezwał się inny z chłopców. – Nie patrzcie tak na mnie. Mam siostrę i wiem jak bardzo można być upierdliwym przed TYMI dniami. – wzruszył ramionami.

- Słyszałam, Biegun! Dodatkowe dwadzieścia minut na bieżni i zero gadania! To, że twój ojciec skakał w kadrze A, nie znaczy, że ty musisz! – Kobieta przeczesała włosy palcami. Nie była taka zawsze. Po prostu teraz było dużo na jej głowie i w dodatku dostawca materiału na kombinezon wstrzymał się z przesyłką, bo wciąż jest dorabiany. A sezon tuż tuż! Minęło kilkanaście lat od wielkich triumfów Gregora Schlierenzauera w Pucharze Świata, chociaż on, tak jak jej idol, Noriaki Kasai, postanowił skakać jak najdłużej. W przeciągu tych parunastu lat forma zawodów się przeobrażała, lecz w końcu powróciła do swojej „normalnej”. Co prawda dalej było kombinowanie z kombinezonami i innymi nowinkami, lecz technologia, jakiej używali już po prostu była na takim wysokim poziomie, że nie pozwalała na nieskończone możliwości.

Usiadła na krzesło i spojrzała na podopiecznych. To nie tak, że ich nie lubiła. Wręcz przeciwnie, byli inteligentnymi młodymi mężczyznami, którym czasami jednak odbijało, ale wbrew pozorom można było na nich liczyć. Po prostu chciała, by mieli do niej szacunek i żeby fakt, że jest kobietą, nie zmieniło ich stosunku do skoków. W większości byli to synowie podopiecznych jej ojca, którzy odziedziczyli ich talent w większym, lub mniejszym stopniu i ona miała doprowadzić ich na sam szczyt.

Spojrzała jeszcze raz na stertę papierów, leżącą na stoliku, obok zgrzewki wody.

To z pewnością będzie ciężki sezon.

___

No ten, jest i prolog.

Mam nadzieję, że nie spalę pomysłu i wyjdzie coś ciekawego. I że w końcu dociągnę coś do końca.

Skąd pomysł? Nie pytajcie xD